Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στις παιδικές χαρές, στα πάρκα

Κάποτε θα σου λέω ότι εγώ μεγάλωσα παίζοντας "μήλα" και κρυφτό, κυνηγητό, τζαμί και λάστιχο και σίγουρα θα με κοιτάς παράξενα. Το σίγουρο είναι ότι παίζαμε με χαρά και λαχτάρα όλα τα παιδιά και γινόμασταν μια ομάδα.

Μαζί παίζουμε παντού. Μέσα και έξω από το σπίτι, στις παιδικές χαρές, σε διάφορα πάρκα. Όσα διαθέτει βέβαια η Θεσσαλονίκη...



Όμως εσύ μικρή μου ακόμη δεν μπορείς να δεις όσα βλέπω εγώ. Ένας χώρος που απευθύνεται αποκλειστικά σε μικρά παιδιά πολλές φορές είναι τόσο παραμελημένος από εμάς τους "μεγάλους" γονείς. Σκουπίδια, αποτσίγαρα, νάυλον κομμένα, χαρτάκια, πλαστικά μπουκάλια πεταμένα...

Γιατί;;;;;
Γιατί εμείς οι μεγάλοι δε δίνουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας;;;

Γιατί εμείς οι μεγάλοι αρκετές φορές "αμολάμε" μόνα τα παιδιά στο χώρο να παίξουν και δε συμμετέχουμε στην....εκτόνωση;

Γιατί ενώ η παιδική χαρά "αποζητά" το χαμόγελό μας, εμείς την κερνάμε κατσουφιασμένα πρόσωπα;

Γιατί ενώ η παιδική χαρά προϋποθέτει τη λογική της παρέας, πολλά παιδάκια αδυνατούν να μοιραστούν την μπάλα τους με κάποιο άλλο παιδάκι;

Πολλά "γιατί" μαζεύτηκαν μικρή μου...
Και ποιος ξέρει πόσα άλλα θα προκύψουν από εσένα...

Φιλιά και αγκαλίτσες σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!



 

Σχόλια

  1. Αυτό το θέμα με τις παιδικές χαρές.. Είμαι καπνίστρια. Φυσικά δεν κσπνιζω μεσά στο σπίτι, οποτε το να Είμαι σε ανοιχτό χώρο είναι το ιδανικό για μένα. Ελα όμως που με κοιτάνε παράξενα που οτάν θέλω να καπνισω βγάζω ενα μπουκαλάκι με νερό απο την τσάντα μου για να πετάω την στάχτη και το τελειωμένο τσιγάρο. Και φυσικά παντα το παίρνω μαζι μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιο παιδικό χερακι μπορεί να φτασει στον κάδο της παιδικής χαράς!
    Το αποκορύφωμα; κάποια με είπε βρωμιαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. με είπαν βρωμιάρα επειδή πήρα μαζί μου το μπουκάλι με τα τσιγάρα μου γιατί δεν ήθελα να το πετάξω στους κάδους που έχει η συγκεκριμένη παιδική χαρά, οι οποίοι είναι κοντοί για να τους φτάνουν τα παιδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ