Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οκώ! Οκώ!Οκώ!


Καλημέρα ζυμαράκι μου!
Είναι Τρίτη 3 Μαρτίου!
Αλλά εσύ είσαι ήδη δύο χρόνων!

"Τα τρομέρα δύο" που λένε οι ειδικοί παιδαγωγοί και επιστήμονες της παιδικής ανάπτυξης!

Χορεύεις, έχεις το ρυθμό μέσα σου και έξω σου!
Φωνάζεις! Έχεις μια φωνή ΚΑΜΠΑΝΑ!
Τρέχεις!
Διεκδικείς!
Μιλάς! Μιλάς πολύ!
Τι λες;;;;

Ο ο ο ο! Είναι το νερό!
Γκι είναι το γάλα!
Όταν δε βαριέσαι το λες με το όνομά του: Γάλιαααααααααα
Κουρία είναι το θέατρο!
Κόκο είναι η βόλτα! (αλλά και "άτα")
Μαμ είναι το φαγητό...
Μπος.....δεν ξέρουμε τι είναι προσπαθούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε!

Τα γράφω για να μην τα ξεχνάω!


Και φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω την εξαιρετική προσπάθειά σου να μετράς!
Τις προάλλες που κάτι έφτιαχνα στην κουζίνα και άρχισα να μετρώ έτσι ασυναίσθητα, συνέχισες να μετράς μαζί μου!

Ενααααααα
Ζίοοοοοοο
Τίαααααα
Πέμπεεεεεε (πού πηγε το 4;;;;;)
Έχιιιιιιιι
Ετάααααα
Οκώωωωωωω
Εννιαααααααααα

Το δέκα αγνοείται ακόμη!

Η σημείωση αυτη γράφτηκε κυρίως για να σου θυμήσω μεγαλώνοντας αυτό:

Υπάρχει μια τηλεοπτική διαφήμιση του ΟΤΕ. Η λεγόμενη "11 8 8 8".

Προχθές την πρόλαβες από μόνη σου και είπες τρεις φορές το "οκώ! οκώ! οκώ!"


Σε λατρεύω!

Μάκια

Η μαμά η χαζομαμά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ