Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2015

Βιαζόμαστε για τα Χριστούγεννα!

Αυτή η ανάρτηση επιβάλλεται να γραφτεί με κόκκινο χρώμα! Τις τελευταίες μέρες με ρωτάς "πού είναι ο Βαφίλης μαμά; Σα εθει;". Ε, βέβαια θα έρθει!  Αλλά θα αργήσει λίγες μέρες ακόμη! Μη νόμίζεις, κι εγώ περιμένω πώς και πώς τα Χριστούγεννα. Μπορεί και περισσότερο από εσένα! "Μαμά, πού είναι ο Βαφίλης; Έχεται;;;" Έρχεται, βέβαια έρχεται! Αλλά έρχεται από μακριά με το έλκηθρό του και πρέπει να προσέχει να μη χτυπήσει!" "Να μη χτυπήσει;" "Ναι...πρέπει να προσέχει". "Να ποσέχει; Να του τηεφωνησωωωωω;;;;;;" Εκεί πια δεν αντέχω και σε σφίγγω τόσο σφιχτά και τα φιλιά δεν έχουν σταματημό. Να του τηλεφωνήσεις αγάπη μου! Όμως για στάσου! Δε θα του στείλουμε και εφέτος το γράμμα μας;;;; Ώρα για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση λοιπόν... Φα λα λα λα λα λα λα λα λααααααααα

Πρώτη ημέρα στον παιδικό σταθμό!

Και να που το ταξίδι μας στη ζωή μας έδωσε και αυτή την εμπειρία... Πρώτη ημέρα στον παιδικό σταθμό ζυμαρακι μου! Ενας χώρος χαράς και δημιουργικής απασχόλησης. Αρχίσαμε σιγά σιγά και είμαστε στο στάδιο της προσαρμογής. Δε μου άρεσαν άλλωστε ποτέ τα πιεστικά συστήματα επικοινωνίας. Κάθε παιδί έχει το ρυθμό του κι αν αντιληφθω ότι κάτι δε σου ταιριάζει από τώρα, δε θα επιμεινω. Πάντως μέχρι στιγμής περνάς πολύ όμορφα παίζοντας και γελώντας με τα αλλα παιδάκια. Σήμερα είχατε και αγιασμό στον παιδικό σταθμό και ήρθαμε μαζί με τη γιαγιά! Φυσικά και τα καλύτερα σου τα κρατώ για το τέλος. Την τσαντουλα σου τη "Σούλα" τη μελισσουλα που την αγάπησες πολύ και κάποια στιγμιότυπα από τον αγιασμό. Ειμασταν ντυμενες ασορτι στα πουά, έτσι για το καλό! Α, ναι! Και πήραμε και το πρώτο δώρο της σχολικής χρονιας από τις αγαπημένες μας φίλες, την Έλσα και τη Μυρτώ, από την αρτοποιία ΚΟΥΚΟΥΜΕΡΙΑΣ. Δυο υπέροχα μπλε τετράδια!!!! Σε φιλώ. Ή μαμά.

Μαμά τι έγινε; Τι έγινε μαμά;

Η ερώτηση που κάνεις κάθε μέρα όταν ακούς κάποιο δυνατό θόρυβο (κόρνα, συναγερμό, τον πατατά που πουλάει τις καλύτερες πατάτες, πυροτεχνήματα, το απορριμματοφόρο του δήμου κλπ). Τις προάλλες όμως με ρώτησες για άλλο λόγο. "-Μαμά, τι έγινε; Τι έγινε μαμά; Καις (κλαίς;) -Ναι, κλαίω. -Γιατί καις (κλαις) μαμά; -Γιατί χτύπησα... -Μααααα...μαμάαααα (φιλάς με δύναμη το μάγουλό μου)". Ήταν λίγη ώρα αφότου όλοι σοκαριστήκαμε από την είδηση του πνιγμού του Αϋλάν. Του τρίχρονου αγοριού που πνίγηκε στη θάλασσα στην προσπάθεια να διεκδικήσει με την οικογενειά του ένα καλύτερο μέλλον. Είναι τόσο σκληρές οι αποφάσεις των "μεγάλων" που αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου μικρή μου. Καρφώθηκε η εικόνα του μικρού Αϋλάν στο μυαλό μου. Δεν πρόκειται να φύγει. Δεν πρέπει να φύγει αυτή η εικόνα. Δε θέλω να φύγει. Από κανέναν μας δεν πρέπει να φύγει. Γιατί όλοι φταίμε για αυτό που έγινε. Στο πρόσωπο του Αϋλάν βλέπω εσένα και τα παιδάκια όλου του κόσμου. Ήταν 3 ετών