Καλημέρα! Καλησπέρα!
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου δε μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή. Μας ενδιαφέρουν οι ζωές των αλλων, οι επιλογές των άλλων, οι συνήθειες των άλλων και δε συμμαζεύεται.
Ζυμαράκι μου, αυτο που με ενοχλεί αφόρητα είναι ότι αντιλήφθηκες σχετικά νωρίς την τάση ημών των "μεγάλων" να ασκούμε κριτική σε μωρά, νήπια και παιδάκια πολλές φορές αγνοώντας την παρουσία της μαμάς (κυρίως).
Από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας για να απολαύσουμε τη μέρα μας είμαστε αναγκασμένες να δεχόμαστε ένα καταιγισμό κριτικής για την ώρα που επιλέξαμε να πάμε βόλτα (βόλτα με κρύο; βόλτα με ζέστη; α απαπαπαπα!), γιατί σου φόρεσα ή δε σου φόρεσα ζακέτα, γιατί δεν κοιμάσαι τέτοια ώρα (λες και όλα τα μωρά και τα παιδιά έχετε το ίδιο και το αυτό πρόγραμμα) γιατί το ένα, γιατί το άλλο γιατί το παράλλο.
Πολλές φορές απαντώ ευγενικά. Άλλες φορές δεν απαντώ καθόλου. Μία όμως επικριτική ερώτηση μπορεί να προκαλέσει ένα ηφαίστειο εκνευρισμού πλέον!
"Τι βλέπω;;;;; Ακόμη με την πιπίλα είσαι εσύ;;;"
Στις αρχές, δεν έδινα σημασία. Αργότερα ένιωθα τόσες ενοχές και καθόμουν και εξηγούσα την ηλικία σου, το ότι εισαι μικρή ακόμα και κάποια στιγμή θα κόψεις αυτη την "κακή" (για εκείνους και εκείνες) συνήθεια.
Στην πορεία είδα ότι και εσύ άρχισες να επηρεάζεσαι. Να εππηρεάζεται ο ψυχισμός σου, να νιώθεις και εσύ ένοχα και εκει συνειδητοποίησα ότι από τα μικρά πράγματα πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια στις σχέσεις μας ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ που δεν τους δίνει κανεις το δικαίωμα να επικρίνουν άμεσα ενα νήπιο και έμμεσα μια μαμά για τη χρήση της πιπίλας ή οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ!
Το περασμένο Σαββατο περάσαμε υπέροχα στη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Μια στάση σε ένα εμπορικό κατάστημα όμως, για να αγοράσουμε κάποια πράγματα για τις διακοπές μας που κοντεύουν με εκανε έξω φρενών. Το απόγευμα έγραψα για το περιστατικό στη σελίδα μου στο facebook:
"Στο πλαίσιο του "πρωτα ζούμε και μετα γράφουμε" θα είναι η τελευταια φορά που αναφέρομαι επιτοίχια στο θέμα και μετα ίσως σιωπησω. Εξαρτάται βέβαια. Λοιπον, αληθινό, σημερινο περιστατικό:
Κάθε Σάββατο, εφόσον δε δουλεύω, το ρίχνουμε εξω με την κόρη μου. Πολύ εξω. Πιο εξω δε γίνεται. Το γλενταμε που λένε. Μετα απο όλες τις χαρές που νιωσαμε και χάρες που έκανα (επιβάλλεται, αλλιως ποιο το νόημα της ζωής) μπήκαμε σε ενα καταστημα για να ενισχυσουμε τον εφετινο καλοκαιρινό θαλασσιο εξοπλισμό μας. Η κόρη μου εκείνη τη στιγμή κουρασμένη βεβαίως απο όλες μας τις δραστηριότητες ζήτησε να της δώσω την πιπιλα της και βεβαίως το έκανα. Εγώ εγώ η επιπολαια μάνα. Ναι εγώ το εκανα. Μια απο τις πωλητριες στο ταμείο, παραγκωνίζοντας την παρουσια μου, απευθύνθηκε στο παιδι μου, το οποίο βεβαίως και αιφνιδιάστηκε κοιτώντας με με βλέμμα βοηθείας στα ματια, λεγοντας της το γνωστό "γιατί εσύ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΠΕΛΑ" έχεις πιπιλα;;;
Μου ανεβηκε το αίμα στο κεφάλι, γιατί από την ωρα που ανοίγουμε την πόρτα μας και βγαίνουμε στον έξω κοσμο καλουμαστε να δίνουμε αναφορά για κάθε επιλογή μας. Με πρόλαβε όμως το παιδι μου που με γεμάτα μάτια έτοιμα για κλάμα της απάντησε με την ατάκα που της έμαθα να λέει " η μαμά μου ξέρει. Παρακαλώ όχι παρατηρήσεις".
Η μανδαμ αιφνιδιάστηκε. Η συνάδελφό της της είπε οτι πολύ σωστα της απάντησε η μικρή και τοτε η μανδαμ ζήτησε συγγνώμη και μου είπε οτι έχω δίκιο τελικά που επιλέγω να μην καταπιεζω ενα παιδι σε μια στιγμιαία απόλαυση.
"Κάπνιζετε;", τη ρώτησα.
" Ναι..."
"Κακως. Πολύ κακώς. Πότε θα το κοψετε;;; α, θέλω να μου απάντησετε και μάλιστα τώρα!".
Σαστισε η μανταμ.
" Είδατε, λοιπον; εσείς δεν εχετε ιδέα αν και ποτε θα κοψετε το τσιγάρο ενω η κόρη μου και όλα τα παιδιά του κόσμου αργά ή γρήγορα θα κόψουν αυτή τη συνήθεια που λίγο ή πολύ έχουν ανάγκη. Προσωπικά δε με απασχολεί τόσο επίμονα αυτό το θέμα όσο βλέπω οτι απασχολεί εσάς και τους γύρω σας γιατί πρωτα απο όλα με ενδιαφέρει να ικανοποιησω την αναγκη του παιδιού μου αυτή ή την αλλη στιγμή. Και δε θα σας δώσω λογαριασμό εκτός απο αυτον που σας οφείλω απο τα προϊόντα που αγόρασα".
Νομιζω έπαθε αγκύλωση διαρκειας στην κάτω γνάθο".
Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΞΕΡΕΙ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Θεωρώ ότι είναι μια ευγενική και αποστομωτική απάντηση για όσους ασχολούνται με τα παιδιά μας χωρίς να μας έχουν ζητήσει την άδεια.
Όταν μια κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί μια πιπιλα πώς περιμένουμε να αποδεχτεί εναν ομοφυλόφιλο, εναν ανάπηρο, εναν Κινεζο Γιαπωνεζο, εναν διαφορετικό γενικότερα;
Δεν ξέρω μπορεί να κάνω λάθος. But it is all my business. Mind your own business too, όπως πολύ σωστά το λέει και η Betty White.
Σε φιλώ ζυμαράκι μου!
Μην ξεχάσεις ποτέ την ατάκα μας!
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου δε μας ενδιαφέρει η δική μας ζωή. Μας ενδιαφέρουν οι ζωές των αλλων, οι επιλογές των άλλων, οι συνήθειες των άλλων και δε συμμαζεύεται.
Ζυμαράκι μου, αυτο που με ενοχλεί αφόρητα είναι ότι αντιλήφθηκες σχετικά νωρίς την τάση ημών των "μεγάλων" να ασκούμε κριτική σε μωρά, νήπια και παιδάκια πολλές φορές αγνοώντας την παρουσία της μαμάς (κυρίως).
Από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας για να απολαύσουμε τη μέρα μας είμαστε αναγκασμένες να δεχόμαστε ένα καταιγισμό κριτικής για την ώρα που επιλέξαμε να πάμε βόλτα (βόλτα με κρύο; βόλτα με ζέστη; α απαπαπαπα!), γιατί σου φόρεσα ή δε σου φόρεσα ζακέτα, γιατί δεν κοιμάσαι τέτοια ώρα (λες και όλα τα μωρά και τα παιδιά έχετε το ίδιο και το αυτό πρόγραμμα) γιατί το ένα, γιατί το άλλο γιατί το παράλλο.
Πολλές φορές απαντώ ευγενικά. Άλλες φορές δεν απαντώ καθόλου. Μία όμως επικριτική ερώτηση μπορεί να προκαλέσει ένα ηφαίστειο εκνευρισμού πλέον!
"Τι βλέπω;;;;; Ακόμη με την πιπίλα είσαι εσύ;;;"
Στις αρχές, δεν έδινα σημασία. Αργότερα ένιωθα τόσες ενοχές και καθόμουν και εξηγούσα την ηλικία σου, το ότι εισαι μικρή ακόμα και κάποια στιγμή θα κόψεις αυτη την "κακή" (για εκείνους και εκείνες) συνήθεια.
Στην πορεία είδα ότι και εσύ άρχισες να επηρεάζεσαι. Να εππηρεάζεται ο ψυχισμός σου, να νιώθεις και εσύ ένοχα και εκει συνειδητοποίησα ότι από τα μικρά πράγματα πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια στις σχέσεις μας ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ που δεν τους δίνει κανεις το δικαίωμα να επικρίνουν άμεσα ενα νήπιο και έμμεσα μια μαμά για τη χρήση της πιπίλας ή οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ!
Το περασμένο Σαββατο περάσαμε υπέροχα στη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Μια στάση σε ένα εμπορικό κατάστημα όμως, για να αγοράσουμε κάποια πράγματα για τις διακοπές μας που κοντεύουν με εκανε έξω φρενών. Το απόγευμα έγραψα για το περιστατικό στη σελίδα μου στο facebook:
"Στο πλαίσιο του "πρωτα ζούμε και μετα γράφουμε" θα είναι η τελευταια φορά που αναφέρομαι επιτοίχια στο θέμα και μετα ίσως σιωπησω. Εξαρτάται βέβαια. Λοιπον, αληθινό, σημερινο περιστατικό:
Κάθε Σάββατο, εφόσον δε δουλεύω, το ρίχνουμε εξω με την κόρη μου. Πολύ εξω. Πιο εξω δε γίνεται. Το γλενταμε που λένε. Μετα απο όλες τις χαρές που νιωσαμε και χάρες που έκανα (επιβάλλεται, αλλιως ποιο το νόημα της ζωής) μπήκαμε σε ενα καταστημα για να ενισχυσουμε τον εφετινο καλοκαιρινό θαλασσιο εξοπλισμό μας. Η κόρη μου εκείνη τη στιγμή κουρασμένη βεβαίως απο όλες μας τις δραστηριότητες ζήτησε να της δώσω την πιπιλα της και βεβαίως το έκανα. Εγώ εγώ η επιπολαια μάνα. Ναι εγώ το εκανα. Μια απο τις πωλητριες στο ταμείο, παραγκωνίζοντας την παρουσια μου, απευθύνθηκε στο παιδι μου, το οποίο βεβαίως και αιφνιδιάστηκε κοιτώντας με με βλέμμα βοηθείας στα ματια, λεγοντας της το γνωστό "γιατί εσύ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΠΕΛΑ" έχεις πιπιλα;;;
Μου ανεβηκε το αίμα στο κεφάλι, γιατί από την ωρα που ανοίγουμε την πόρτα μας και βγαίνουμε στον έξω κοσμο καλουμαστε να δίνουμε αναφορά για κάθε επιλογή μας. Με πρόλαβε όμως το παιδι μου που με γεμάτα μάτια έτοιμα για κλάμα της απάντησε με την ατάκα που της έμαθα να λέει " η μαμά μου ξέρει. Παρακαλώ όχι παρατηρήσεις".
Η μανδαμ αιφνιδιάστηκε. Η συνάδελφό της της είπε οτι πολύ σωστα της απάντησε η μικρή και τοτε η μανδαμ ζήτησε συγγνώμη και μου είπε οτι έχω δίκιο τελικά που επιλέγω να μην καταπιεζω ενα παιδι σε μια στιγμιαία απόλαυση.
"Κάπνιζετε;", τη ρώτησα.
" Ναι..."
"Κακως. Πολύ κακώς. Πότε θα το κοψετε;;; α, θέλω να μου απάντησετε και μάλιστα τώρα!".
Σαστισε η μανταμ.
" Είδατε, λοιπον; εσείς δεν εχετε ιδέα αν και ποτε θα κοψετε το τσιγάρο ενω η κόρη μου και όλα τα παιδιά του κόσμου αργά ή γρήγορα θα κόψουν αυτή τη συνήθεια που λίγο ή πολύ έχουν ανάγκη. Προσωπικά δε με απασχολεί τόσο επίμονα αυτό το θέμα όσο βλέπω οτι απασχολεί εσάς και τους γύρω σας γιατί πρωτα απο όλα με ενδιαφέρει να ικανοποιησω την αναγκη του παιδιού μου αυτή ή την αλλη στιγμή. Και δε θα σας δώσω λογαριασμό εκτός απο αυτον που σας οφείλω απο τα προϊόντα που αγόρασα".
Νομιζω έπαθε αγκύλωση διαρκειας στην κάτω γνάθο".
Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΞΕΡΕΙ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Θεωρώ ότι είναι μια ευγενική και αποστομωτική απάντηση για όσους ασχολούνται με τα παιδιά μας χωρίς να μας έχουν ζητήσει την άδεια.
Όταν μια κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί μια πιπιλα πώς περιμένουμε να αποδεχτεί εναν ομοφυλόφιλο, εναν ανάπηρο, εναν Κινεζο Γιαπωνεζο, εναν διαφορετικό γενικότερα;
Δεν ξέρω μπορεί να κάνω λάθος. But it is all my business. Mind your own business too, όπως πολύ σωστά το λέει και η Betty White.
Μην ξεχάσεις ποτέ την ατάκα μας!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου