Η μελισσούλα του Σαββάτου.

Είναι Σάββατο βράδυ.

Μόλις έχουμε διαβάσει ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που δανειζόμαστε από τη δανειστική βιβλιοθήκη του παιδικού σταθμού. Λέγεται "Πες μου τι χρειάζεται" για να γίνει το κάθε τι στη ζωή...

Ένα υπέροχο βιβλίο που μιλά για τη διαδικασία των πραγμάτων και την αξία της συνεργασίας. Το περιεχόμενο του βιβλίου στηρίζεται στη φύση και μέσα εκεί ανοίξαμε την κουβέντα και για τις αγαπημένες μας μέλισσες.

Από πολλή μικρή άλλωστε σου τραγουδώ την αγαπημένη σου "Μελισσούλα", ένα νανούρισμα που σκέφτηκα και έγραψα μόνη μου και στο τραγουδώ σχεδόν κάθε βράδυ ή όποτε το έχεις ανάγκη.

Κλείσαμε το βιβλίο και είπαμε την καληνύχτα μας.

"Είσαι η μελλισούλα μου" σου είπα...

"Μα, εγώ μαμά..δεν τσιμπάω..." μου είπες με άπειρη ειλικρίνεια!

"Είσαι η μελισσούλα μου γιατί γεμίζεις την καρδιά μου με μέλι" σου είπα και σε αγκάλιασα ακόμη πιο σφιχτά.

"Θυμάσαι μαμά, που βλέπαμε μέλισσες το καλοκαίρι;"

"Βέβαια, θυμάμαι...και εφέτος θα τις δούμε και θα μας πουν πόσο κουράστηκαν για να μαζέψουν γύρη από κάθε λουλούδι για να μας φέρουν το μέλι" σου είπα.

"Μα...μαμά...οι μέλισσες δε μιλάνε!"

Είναι τόσο συγκινητικό να ακούω τη ροή της σκέψης σου. Πώς όλα τα αντιλαμβάνεσαι στην κυριολεκτική σημασία τους και με...διορθώνεις! Πόσο ξεκάθαρα βλέπει ένα παιδί τον κόσμο!

Αύριο είπαμε έχουμε αρκετά σχέδια για την ημέρα.

Ομως τι λες;

Να φάμε πρώτα ένα νόστιμο πρωινό με μέλι;

Μιαμ μιαμ μιαμ...το φαντάζομαι ήδη...νάτο!

Όνειρα γλυκά μελισσάκι μου...