Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Για τον Δημήτρη μας.

Είναι Σάββατο 24 Ιουνίου 2017.
Πριν ακριβώς δέκα ημέρες χάσαμε έναν άνθρωπο που αγαπούσαμε, αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε πολύ.
Το όνομά του ήταν Δημήτρης Διβίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός από τους κορυφαίους στο είδος του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης Fm100.





Γνώρισα τον Δημήτρη το 2000, τη χρονιά που μπήκα και εγώ στη μεγάλη οικογένεια της οδού Αγγελάκη 16. Με την Παλμύρα, τη Ζωή, τη Δέσποινα, τον Φώτη, την Έλενα, τη Βάση,  τη Δώρα, την Πέλλα, τη Δόξα και τα άλλα παιδιά. Φυσικά και τη λατρεμένη και αξέχαστη Λίτσα Φωκίδου.

Το ραδιόφωνο της οδού Αγγελάκη λοιπόν... Με τα φιμέ τζάμια που αποκάλυπταν όλα όσα γίνονταν έξω. Φιλιά, αγκαλιές, κλάματα, τσακωμούς, αναμονές, ραντεβού, λουλούδια που προορίζονταν για κάποια ορκωμοσία στο ΑΠΘ, γρήγορα βήματα, αργά βήματα, κάποιοι καθρεφτίζονταν να δουν αν είναι καλά τα μαλλιά τους, αν τους κολακεύουν τα ρούχα τους και όλα, όλα αυτά ήταν βούτυρο στο ραδιοφωνικό ψωμί μας...μπλέκονταν με τα λόγια μας και τα τραγούδια μας.



Μα ο Δημήτρης μας ήταν ο καλύτερος "μάγειρας" της μουσικής. Την ήξερε απέξω και ανακατωτά. Συνδύαζε ρυθμούς, μελωδίες, είδη με έναν απερίγραπτο τρόπο.
Απερίγραπτος ήταν και ο ίδιος.
Μπορώ να σου πω Χαρά, πως ήταν η χαρά της ζωής, της συναδελφικής και επαγγελματικής.
Ο Δημήτρης είχε τη χαρά σε κάθε του κύτταρο. Το χιούμορ του; Σε απογείωνε!
Ό,τι και να γράψω για τον Δημήτρη θα είναι λίγο γιατί τον Δημήτρη μόνο να τον λατρέψεις μπορούσες με το που τον αντίκριζες.
Ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην καλοσύνη, στην καλή ενέργεια. Μια όντως καλή καρδιά, ευγενική ψυχή. Ένας τζέντλεμαν με ποιότητα, αλήθεια και απόλυτη διακριτικότητα. 
Ο Δημήτρης ήταν μια εποχή από μόνος του. Μια εποχή αγάπης, ειλικρίνειας, αλληλοβοήθειας, αγκαλιάς, τρανταχτού γέλιου. Μια εποχή ανεμελιάς θαρρείς και ας έτρεχαν κατά πάνω μας όλες οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Έσβησε απότομα το φωτάκι.
Τέλος εποχής.
Δεν έχει πια τραγούδια να ανατριχιάσεις. Μείναμε να θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα τις στιγμές που μας έκανε την τιμή να ζήσουμε πλάι του. Με εκείνη την απίστευτα γλαφυρή περιγραφή του σε ό,τι έλεγε και διηγούνταν. Με τα ξεκαρδιστικά ανέκδοτά του και τις αφηγήσεις του. Ένας άνθρωπος πλούσιος σε εμπειρίες.

Ο Δημήτρης έφυγε και δε θα ξαναγυρίσει.
Όμως δε μας άφησε μόνους.
Μας ένωσε ξανά τις "παλιές καραβάνες" που άλλαξαν μέρος αλλά όχι και καρδιά.


Όπως το λέει το τραγούδι...
"Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας"


Σε αγαπάμε αστέρι μας, πουλάκι μας γλυκό, λατρεμένε μας φίλε και αδελφέ.
Πέτα ψηλά. Ταξίδεψε! Και να ξέρεις: θα μας θυμίζεις ΠΑΝΤΑ, συνεχώς και αδιαλείπτως πόσο ωραίες ήταν οι μέρες μας μαζί σου!  Γιατί η ζωή μαζί σου και η πραγματικότητα του κόσμου ήταν πιο υποφερτή κοντά σου!

(ΥΓ. Τέτοιες φιλίες να έχεις τη χαρά να βρεις στο διάβα σου Χαρά μου...
Σε φιλώ.
Η μαμά).

 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ