Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σαν βγεις στον πηγαιμό με το καρότσι...

...Να εύχεσαι να μην έχει ατυχήματα ο δρόμος!

(ακούγεται πάντα στα αυτιά μου το τραγουδάκι "Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς...)

Οι βόλτες με το καροτσάκι μας είναι η νούμερο 1 αγαπημένη μας δραστηριότητα. Εσύ χαζεύεις το περιβάλλον γύρω τριγύρω (μαζί σου κι εγώ). Εγώ όμως έχω και ένα bonus: εκτελώ επικίνδυνες αποστολές στο κέντρο και τις συνοικίες.  Διότι μικρή μου είναι σχεδόν άγνωστη η έννοια της λέξης "προσβασιμότητα" στη Θεσσαλονίκη (φαντάζομαι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. 

Γιατί;;;;;

Μα επειδή:
-τα πεζοδρόμια είναι για τη στάθμευση των αυτοκινήτων
-τα πεζοδρόμια είναι κατακρεουργημένα
-οι λακκούβες στους δρόμους ζουν και βασιλεύουν
-οι ράμπες αναπήρων δεν είναι πια ράμπες αναπήρων αλλά του καθενός οδηγού που θέλει να "παρκάρει" οπωσδήποτε το αμάξι του.
-οι στάσεις των λεωφορείων είναι επίσης στην ιδιοκτησία των οδηγών. Ρίξε μια ματιά εδώ:



Το ερώτημα μικρή μου που κυριαρχεί είναι: ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ;;;;;

Πώς θα κυκλοφορήσω με το μωρό μου έξω;

Θες να δεις και άλλα κακώς κείμενα;;;;; Ορίστε!



Είμαι πολύ αγανακτισμένη μικρή μου για την αντίληψη που έχουμε όλοι μας για το δημόσιο χώρο. Μα κυρίως είμαι πικραμένη, που τελικά ο εγωισμός επικρατεί.

Αυτός ο τόπος έγινε για όλους ζυμαράκι μου. Μα αυτός ο κόσμος θα αργήσει να το καταλάβει αυτό. Ο σεβασμός προς το διπλανό μας είναι άγραφος νόμος, αλλά ποιος δίνει σημασία;;;;;

Εμείς δεν πτοούμαστε!
Οι βόλτες μας στον κόσμο γίνονται  ο κόσμος να χαλάσει!
Αλλωστε, συν τοις άλλοις...χάνω και πολλές θερμίδες και γυμνάζομαι παράλληλα από την..."άρση βαρών"!!!!

Η "ελαφρότητα" των ανθρώπων κουράζει περισσότερο από όλα...

Σε φιλώ ζυμαράκι μου.
Ετοιμάσου για το κυνηγητό μας! Και να θυμάσαι μεγαλώνοντας, να κρατάς πάντα μια θέση κενή δίπλα σου. Όλο και κάποιος θα τη χρειαστεί!

Καλημέρα σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!

Η Μαμά
Σοφία.
 
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ