Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στα Βιεννέζικα Βαλς!

Εδώ είμαι πάλι!
Στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των Χριστουγέννων πραγματοποιούνται πάρα πολύ όμορφες συναυλίες και διάφορες άλλες εκδηλώσεις!

Λοιπόν, άκου!
Θυμάσαι που πήγαμε πάλι χθες στο Μέγαρο Μουσικής;
Πρώτη φορά λοιπόν απολαύσαμε Βιεννέζικα βαλς από την ορχήστρα του Γιόχαν Στράους! Και όπως ακούγαμε στις διαφημίσεις, "με άρωμα Αυτοκρατορικής Βιέννης"!

Οι μουσικοί φορούσαν κόκκινο φράκο και ήταν καταπληκτικοί σε συγχρονισμό!


Είχαν και πάρα πολύ χιούμορ!

Ο μαέστρος μάλιστα μας καλωσόρισε στα ελληνικά και π0λλές φορές μετά το τέλος κάποιων μελωδιών μας μιλούσε στα ελληνικά!





Η ατμόσφαιρα ήταν πάρα πολύ όμορφη, γλυκειά και ζεστή. Είχε πάρα πολύ κόσμο και εσύ δε σταμάτησες να χειροκροτάς. Κάποια στιγμή με ρώτησες "θα έρθει και η Χιονάτη μαμά;" και μάλλον το συνδύασες με κάποια άλλα παιδικά βίντεο που βλέπεις και έχουν κλασσική μουσική ως υπόκρουση.


Πριν σε χαιρετήσω να σου δώσω κάποιες πληροφορίες για την ορχήστρα και τους μουσικούς με το κόκκινο φράκο;


Λοιπόν, η «Wiener Johann Strauss-Capelle», είναι το µουσικό σύνολο που ίδρυσε η µουσική δυναστεία των Στράους, ο Στράους πατέρας και οι υιοί του Γιόχαν, Γιόζεφ και Έντουαρντ και συνόδευε τους Στράους σε όλη τους τη µουσική επέλαση από τη Βιέννη σε ολόκληρο τον κόσµο. Την απαρτίζουν 25 μουσικοί.



Η ερµηνεία των συνθέσεων των Στράους, αλλά και των έργων άλλων µεγάλων συνθετών, µαζί µε τα κόκκινα φράκα των µουσικών, που καθιερώθηκαν το 1843, έγιναν σήµα κατατεθέν στην ιστορία της Ορχήστρας στις εµφανίσεις της σε ολόκληρο τον κόσµο.
Η Ορχήστρα επανιδρύθηκε το 1977, για να συνεχίσει αυτή τη παράδοση. Οι µουσικοί της Ορχήστρας µε τα ίδια κόκκινα φράκα των προγόνων τους, συνεχίζουν να ερµηνεύουν τις αυθεντικές συνθέσεις των Στράους, αλλά και έργα των ΛέχαρΚάλµαν κ.ά. δηµιουργώντας µια νέα ιστορία παραστάσεων.

Aπό την επανίδρυσή της το 1977 και µετά – είχε διαλυθεί µε τον θάνατο του υιού Στράους, η «Wiener Johann Strauss-Capelle» έχει δώσει πάνω από 3.000 επιτυχηµένες παραστάσεις σε περίπου 50 χώρες. Μεταξύ αυτών, σε µερικές από τις αίθουσες συναυλιών του κόσµου: Suntory Hall Tokyo, Symphony Hall Osaka, Chicago Symphony Hall, Kennedy Center, Concert Hall Shanghai.

Α, και αυτός ήταν ο Γιόχαν Στράους!

Α, και αυτή είμαι εγώ, με φόντο το χριστουγεννιάτικο διάκοσμο του Μεγάρου Μουσικής! Γενικώς έξω κυκλοφορούμε όσο μπορούμε ασορτί! Γιατί έτσι μας αρέσει (χιχιχιχιχι)



Αυτά πρόλαβα να σου υπενθυμισω και για σήμερα ζυμαράκι!
Να είσαι πάντα στο ρυθμό, όπως και χθες!

Σε φιλώ
Η μαμά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ