Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αυτισμού.

Σήμερα γιορτάζουμε δύο παγκόσμιες ημέρες.
Την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου και την παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό.


Καταρχήν αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι, είναι το ότι ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια. 
Όπως ακριβώς λέει η εικόνα "μην προσπαθείτε να μας θεραπεύσετε. Προσπαθείστε να μας καταλάβετε".

Πόσοι και πόσες όμως το κάνουμε αυτό;
Εδώ, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το δικαίωμα ενός μικρού παιδιού στο κλάμα, στο ηχηρό γέλιο, στην τσιρίδα και ό,τι μας "ξεβολεύει" από αυτό που θεωρούμε εμείς ως "φυσιολογικό".
Πώς είναι δυνατόν να κατανοήσουμε ένα παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού;

Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς σωστή συμπεριφορά στα παιδιά των άλλων.
Βλέπουμε ένα παιδάκι και θεωρούμε σωστό και φυσιολογικό να του τσιμπήσουμε το μάγουλο, να το πειράξουμε (μα ξέρετε όλα τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να καταλάβουν το χιούμορ σας) και στη χειρότερη περίπτωση απλώνουμε το χέρι μας να του βγάλουμε ενδεχομένως την πιπίλα που θα έχει στο στόμα ή να του κάνουμε οποιαδήποτε παρατήρηση χωρίς να έχουμε κανένα μα κανένα δικαίωμα.

ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ;

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;

Σήμερα, διάβασα ένα υπέροχο άρθρο από την Jasmine Cardinal .

Το άρθρο της λέγεται "Ten Things Not to Say to an Autism Mom...Really".


Διαβάστε το.
Αξίζει.

Επίσης, παρακολουθείστε αυτό το καταπληκτικό βίντεο που δείχνει πώς ακριβώς βλέπει τον κόσμο ένα παιδί με αυτισμό. 


Έχω γράψει πολλές φορές για τα στερεότυπα και την τάση μας να βάζουμε τους άλλους σε "κουτάκια" συμπεριφοράς και φυσικά να κολλάμε ταμπέλες.

Τα παιδιά έχουν απλοποιήσει τη ζωή.
Εμείς είμαστε αυτοί που εμφανίζουμε εμπόδια και πολλές φορές οδηγούμε σε αδιέξοδα.

Την επόμενη φορά που θα δούμε σε εμπορικό κέντρο ή σε σούπερ μάρκετ ή οπουδήποτε αλλού ένα παιδί που να έχει μια "διαφορετική συμπεριφορά" από αυτή που θα θέλαμε, ας δώσουμε χέρι ειλικρινούς βοήθειας στη μαμά ή τον μπαμπά του.
Δε χρειάζονται το επικριτικό βλέμμα μας αλλά τη ζεστή καρδιά μας.

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα.
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ