Είναι Σάββατο 24 Ιουνίου 2017. Πριν ακριβώς δέκα ημέρες χάσαμε έναν άνθρωπο που αγαπούσαμε, αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε πολύ. Το όνομά του ήταν Δημήτρης Διβίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός από τους κορυφαίους στο είδος του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης Fm100. Γνώρισα τον Δημήτρη το 2000, τη χρονιά που μπήκα και εγώ στη μεγάλη οικογένεια της οδού Αγγελάκη 16. Με την Παλμύρα, τη Ζωή, τη Δέσποινα, τον Φώτη, την Έλενα, τη Βάση, τη Δώρα, την Πέλλα, τη Δόξα και τα άλλα παιδιά. Φυσικά και τη λατρεμένη και αξέχαστη Λίτσα Φωκίδου. Το ραδιόφωνο της οδού Αγγελάκη λοιπόν... Με τα φιμέ τζάμια που αποκάλυπταν όλα όσα γίνονταν έξω. Φιλιά, αγκαλιές, κλάματα, τσακωμούς, αναμονές, ραντεβού, λουλούδια που προορίζονταν για κάποια ορκωμοσία στο ΑΠΘ, γρήγορα βήματα, αργά βήματα, κάποιοι καθρεφτίζονταν να δουν αν είναι καλά τα μαλλιά τους, αν τους κολακεύουν τα ρούχα τους και όλα, όλα αυτά ήταν βούτυρο στο ραδιοφωνικό ψωμί μας...μπλέκονταν με τα λόγια μας και τα τραγούδια μας. Μα ο
Γεια σας! Με λένε Σοφία ή μαμά Σοφία! Πριν από επτά χρόνια έγινα μαμά και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να καταγράφω τα έργα και τις ημέρες μας με την κόρη μου. Έτσι, έφτιαξα ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο για τη μητρότητα (αυτή την άγνωστη) και τη δική μου Χαρά αλλά και τα άλλα παιδιά. Με βασικό συστατικό τις αγκαλιές, που όπως λένε οι ειδικοί είναι η πρώτη και καλύτερη τροφή για το παιδί και τη μαμά. Στις αποσκευές υπάρχουν αγκαλιές! Εσύ; Πόσες αγκαλιές έδωσες και πήρες σήμερα;